Νεροσυρμή και "Πρότυπο"

[chrisbel]

«Πρέπει να θέλεις να πιάσεις τ’ αστέρια για να πιάσεις μια πυγολαμπίδα»
Δεν το ‘πα εγώ, το έγραψε ο Στάινμπεργκ, αυτός με τα Σταφύλια της Οργής. Τα δικά μου αστέρια, αλλά και πολλών άλλων, στα αναρριχητικά μου νιάτα ήταν πάνω σε κάποιους βράχους. Κάθετες γραμμές με περισσότερη ιστορία και λιγότερα πιασίματα. Πάντα ήταν λιγότερα..
Αυτά τ’ αστέρια άρχισα να τα ονειρεύομαι και δειλά-δειλά να τα τολμώ. Τέντωνα το χέρι μου μα αυτά ήταν ακόμα πιο πέρα. Και όλο αυτό το γεγονός μου έδινε μια χαρά –όχι ευχαρίστηση- μια χαρά γιατί ποθούσα να νιώσω από τι ήταν φτιαγμένα τα αστέρια μου. Δεν ήταν από σκόνη, δεν ήταν πέτρα, πέτρα χαραγμένη. Ήταν ιστορία, ήταν ιδρώτας, πόνος –τον άκουγες ακόμα μέσα στις σχισμές, ήτανε φόβος, ήτανε τα στοιχειά της φύσης που είχανε κουρνιάξει και είχαν αποδεχτεί ότι ένας άνθρωπος είχε το δικαίωμα να βρίσκεται εκεί.
Τα αστέρια μου είχανε πνοή, δεν ήτανε άψυχα. Οι άνθρωποι που έπλασαν τα’ αστέρια μου ήτανε οι ήρωες μου. Αυτοί οι Cassin, Hasse, Scott, Comici, Harding και τόσοι άλλοι έπιαναν το βράχο και τον μεταμόρφωναν σε αστέρια. Αυτά ήθελα να πιάσω, έστω να τα’ αγγίξω. Και για να το κάνω έπρεπε να τεντωθώ, να σταθώ στις μύτες των ποδιών μου, να ψηλώσω αν γίνεται, να πετάξω.. Κι αν δε τα ‘φτανα πάλι όμορφα ήτανε.
Ποτέ δε σκέφτηκα να φέρω τα’ αστέρια μου κάτω, κοντά στη γη. Σκέφτηκα ότι εγώ έπρεπε να φτάσω εκεί, όσο μπορούσα. Αργά ή γρήγορα κατάλαβα ότι θα υπήρχαν αστέρια που δε θα ‘φτανα ποτέ. Κι αυτά τα λάτρεψα περισσότερο. Μα κάθε που έπιανα ένα μικρό αστεράκι ένιωθα ότι είχα φτερά, ότι είχα επιτέλους ξεκολλήσει από τη γη που γεννήθηκα για να περπατώ.
Τα πόδια μου βέβαια ήταν ακόμα κάτω στη γη, αλλά η καρδιά μου, ο νους μου είχε πετάξει μέσα στο χρόνο, είχε ενωθεί με αυτούς τους πιονέρους εκεί ψηλά στο Freney,στο Badille, στον Άλυσο, στη Nose. Το χέρι μου βάραγε καρφιά, έχωνε εξέντρικς, τυλιγόμουν όσο καλά μπορούσα με τη κουβέρτα μου να περάσει κι αυτή η νύχτα εκεί ψηλά στο μπίβουακ ελπίζοντας ότι αύριο θα ξημερώσει..
Μια ολόκληρη γενιά αναρριχητών είχε ψηλά από πάνω της αυτά τ’ αστέρια κι άλλα πολλά και πάλευε να τα φτάσει. Δε ξέρω αν αυτή η ονειροπόληση με έκανε καλό αναρριχητή, σίγουρα όμως με έκανε καλύτερο. Και με ‘φερε ανάμεσα σε άλλους που είχαν κι αυτοί το ίδιο όραμα. Ήτανε εύκολο να τους αναγνωρίσω, τεντώνονταν κι αυτοί στις μύτες των ποδιών τους και πιάναν τον αέρα. Κι έτσι όπως ταξίδευαν αλάργα οι ψυχές βρέθηκαν παρέα και μοιραστήκανε όνειρα και μέλλον.
Κάνε στο κάνε και πες και πες, ανακαλύψαμε ότι μπορούσαμε να πλάσουμε κι εμείς αστέρια, αστεράκια. Μα από πού να πάρεις τη συνταγή για ένα καλό αστέρι. Κοιτάξαμε κοντά μας κι ανακαλύψαμε αυτό που πάντα γνωρίζαμε. Ένα ολόκληρο σύμπαν –μύρια τόσα αστέρια- μπροστά μας. Και βάλαμε πλώρη να μάθουμε τη συνταγή, τρέξαμε στον Όλυμπο, στην Αστράκα, στη Βαράσσοβα, στη Γκιώνα και στο Ζεμενό!
Αν μπορείς να δεις ένα αστέρι ακόμα και μέσα στο λαμπρό τον ήλιο, είναι εκεί ψηλά στον Κούβελο πάνω από το Ζεμενό. Και είναι τόσο κοντά, μα τόσο μακριά.. άπιαστο. Μα σε κάνει να θέλεις να ψηλώσεις, να το φτάσεις αλλά ξέρεις ότι πρέπει να γίνεις καλύτερος, να μεγαλώσουν τα φτερά σου, να πιάσεις πολλά ακόμα αστέρια πριν δοκιμάσεις να φτάσεις κι αυτό. Κι έτσι περνούν τα χρόνια μα το αστέρι μένει εκεί για να το φτάσεις.
Κι όταν πια πετάξεις μέχρι εκεί κι αρχίσεις να το χαϊδεύεις, αναρωτιέσαι από τι ήτανε φτιαγμένοι αυτοί που το έπλασαν. Μέσα απ’ τον ίλιγγο του φόβου ξεπηδάει αυτή η γλυκιά ολοκλήρωση, ο χρόνος ξεμακραίνει, τα βράχια γίνονται σύννεφα κι εσύ πετάς εκεί απάνω τους. Κι όταν στο τέλος βρίσκεσαι από πάνω κάτι λείπει, αυτό που ονειρευόσουν και προσπαθούσες καιρό τώρα να φτάσεις.
Κι όταν το όνειρο ξεθυμαίνει σιγά σιγά όπως γίνεται κοντά στο ξημέρωμα, μένει ο θαυμασμός για τους πλάστες. Προσπαθείς να νιώσεις την αγωνία τους, την κούραση, την απόγνωση κοιτώντας εκείνη την παλιά φωτογραφία. Και μ’ όλα αυτά τρέφεται ο θαυμασμός σου γι’ αυτούς. Κοντά στα βαριά ονόματα των ηρώων μου πήραν μια θέση και οι ανοίξαντες της «Νεροσυρμή».
Αυτοί οι δυο και το δημιούργημα τους με έκανα να ονειρεύομαι να μπορέσω έστω και λίγο να τους φτάσω κι αν μπορώ να πάω ακόμα παραπέρα. Αυτοί οι δυο έφτιαξαν ένα όνειρο και το άφησαν ανοιχτό.. Όποιος θέλει μπαίνει και το ζει.
Αυτό το όνειρο δε θα το χάλαγα για τίποτα στον κόσμο, πολύ δε περισσότερο ο Αλέξης ο Γράψας. Πέντε δέκα πλακέτες δε φτιάχνουν ένα όνειρο, ίσως μια διαδρομή. Ακόμα και μετά από το Σαββάτο εκεί στον Κούβελο υπάρχει ακόμα το όνειρο, ένα αστέρι να πιάσετε. Με αυτές τις λίγες ασφάλειες που είχε και τότε, καινούργιες όμως. Τόσα χρόνια αστέρι ήθελε και λίγο περιποίηση.
Ίσως να μη μπορούμε πια εμείς και κάποιοι άλλοι να πάμε εκεί, αλλά πρέπει να δείξουμε με το δάχτυλο που είναι τ’ αστέρια.
Η πλάκα που κάναμε στεναχώρησε κάποιους και άλλους τους εξόργισε. Θα περίμενα περισσότερους. Αρκετοί δεν εκφράστηκαν όπως θα ήθελαν λόγω φιλίας, σεβασμού, αμηχανίας. Άλλοι υποστήριξαν την αυτοδιάθεση του αναρριχητή (δηλαδή του Γράψα κι εμένα) όχι απαραιτήτως συμφωνώντας με το να βάλουμε επιπλέον ασφάλειες σε μια διαδρομή και μάλιστα χωρίς να ρωτήσουμε τους ανοίξαντες.
Μια τέτοια ενέργεια θα ήτανε προσβολή σε αυτά τα λίγα ήθη που έχουμε, προσβολή σε δυο φίλους που για χρόνια μας έκαναν να ονειρευόμαστε. Ποιος θα μας σταμάταγε όμως; Θα θελα να έλεγα η αναρριχητική κοινότητα. Υπάρχει όμως; Θάθελα να έβλεπα και άλλους Αθανασιάδηδες και Μηλιάδες να μας τα ψέλνουν χοντρά –χοντρύτερα ακόμα- προστατεύοντας αυτό που έχουμε κτίσει όλοι μας.
Η κοινότητα έχει κανόνες, όχι απαράβατους κατ’ ανάγκη. Αυτοί διαμορφώνονται ίσως από τους πολλούς, σίγουρα όμως από αυτούς που είναι μπροστάρηδες που έχουνε όραμα, που φτιάχνουν όνειρα και δίνουν δικαίωμα και στους άλλους να τα ζήσουνε. Καλώς ή κακώς αυτοί που χρειάζονται είναι τα είδωλα, τα πρότυπα ανθρώπων και πράξεων.
Κάθε κανόνας όταν αλλάζει περνάει τη βάσανο της αποδοχής της κοινότητας, όταν την περάσει τότε αυτός είναι ο καινούργιος κανόνας. Το να εμφανίζεται ένας κανόνας ad hoc φτιαγμένος σε κάποια γραφεία κι όχι σφυρηλατημένος στα βράχια, ανοίγει μια κερκόπορτα στην –εφησυχασμένη αλήθεια- αναρριχητική κοινότητα. Μια κερκόπορτα που το μόνο που θα φέρει είναι η διάλυση.
Το να παίζεις με τα νεύρα πολλών –δυστυχώς όχι όλων όσων θα έπρεπε- λέγοντας ένα τέτοιο ψέμα είναι άσχημο πράγματι. Και μια μεγάλη συγνώμη είναι απαραίτητη. Απ’ όλους. Αυτούς που μας εναντιώθηκαν, αυτούς που μας υποστήριξαν, αυτούς που μάλλον είπαν δε παν στο διάολο τα μαλακισμένα, σε όλους. Πιο άσχημο όμως θα ήταν να αφήσουμε να περνάει σιγά σιγά στη συνείδηση της μακαριότητας μας αυτό το περίφημο «Πρότυπο» που θέλει να ορίζει πως εκφράζεται ο αναρριχητής και πως τακτοποιούνται όλα κάτω από τον τίτλο «ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ». Αν το κράξιμο σε εμάς ήταν μάλλον χλιαρό, η υποδοχή σε ένα τέτοιο κείμενο ήταν μάλλον αδιάφορη. Ξερά, θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει ότι ισχυριστήκαμε τρολάροντας μια χαρά επικαλούμενοι το «Πρότυπο» στο 3.5!
Έτσι για να κατεβάσουμε τ’ αστέρια στα μέτρα μας.
Ή μήπως κάνουμε κάποιο λάθος;
ΧΜ

[Che]

Έμπαινε Γιούτσο.

Ειλικρινά τώρα όταν ξεκίνησα να το διαβάζω (το πρότυπο), έπεσα από τα σύννεφα!!! Δε μπορούσα να φανταστώ ότι Εκπαιδευτές θα τολμούσαν να πάνε κόντρα σε δομημένα ήθη παγκόσμια και πολύχρονα, προσβάλλοντας όχι μόνο παλιούς δάσκαλους αλλά και νέους ανθρώπους που έχουν σαν όνειρο κάποια στιγμή να τους φτάσουν και να τους ξεπεράσουν και γι αυτό το λόγο έχουν φάει τη ζωή τους στα βουνά, κάτω από διαδρομές σπορ πεδίων , προσπαθώντας να εξωθήσουν τον εαυτό τους στα όριά τους και να τα ξεπεράσουν με σκληρή επίπονη προπόνηση και επιμονή και αφοσίωση σε αυτό που κάνουν.

Την ίδια στιγμή που άλλοι επιλέγουν να πάνε στη παραλία να κάνουν μπάνιο, να βγουν με γυναίκες να διασκεδάζουν στα μπαρ τις νύχτες και να αφιερώνονται στις δουλείες τους για να μεγαλώσουν την οικογένειά τους, αυτοί είναι εκεί.Ξέρεις που θα τους βρεις, θα είναι αυτοί που κοιτάνε ψηλά σε μια πλαγιά και ενώ κάποιοι βλέπουν απλά ένα τεράστιο τοίχο, αυτοί να βλέπουν ένα δρόμο προς τα δικά τους αστέρια ή τα αστέρια που κάποιος άλλος σαν αυτούς, πριν από αυτούς τα είδε.

Όλα αυτά δηλαδή που μου μάθαιναν τόσο καιρό τι ήταν;Ψέμα,με χλευάζανε; Πιάστηκα κορόιδο; Πραγματικά νοιώθω ευλογημένος που μπόρεσα να γνωρίσω κάποιους, να ανταλλάξω κουβέντες, να τους έχω δάσκαλους και σχοινοσυντρόφους αλλά και να ταξιδέψω εξαιτίας τους...αλλά αυτή τη στιγμή νοιώθω τόσο μαλάκας, που κάθομαι και τρώω τη ζωή μου παλεύοντας ρομαντικά και με αξίες για ένα όνειρο , ενώ ήταν τόσο απλό όλο αυτό το καιρό. Το μόνο που χρειαζόσουν ήταν ένα πραγματικό κίνητρο.... λέγεται ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ. Αλήθεια ποιος θα επιδοτήσει όλους αυτούς τους παλιούς δάσκαλους, (Τσίτσικα, Τιτόπουλο, Σωτηράκη , Αγιανιωτάκη και άλλους τόσους ) που με δικά τους έξοδα και ατέλειωτες ώρες εργασίας και προσφοράς έκαναν την αναρρίχηση αυτό που είναι σήμερα;Αυτοί είναι οι πραγματικοί ευεργέτες του χώρου.

Και ξέρουν όλοι ότι όσο αφορά νέες σπορ διαδρομές είμαι εγκάθετος στο να προσφέρουν μια ασφάλεια στον άγνωστο σχοινοσύντροφο που θα πάει γιατί και αυτό ηθικό είναι και σέβεσαι ότι ο άλλος ίσως δεν είναι τόσο ικανός ακόμα όσο εσύ , αλλά κάποια πράγματα πρέπει να μείνουν ως έχουν τη πίστη μου..... έλεος πια!!!!!Αφήστε και τους νέους να ονειρευτούν αυτό που ονειρεύτηκαν και έκαναν πράξη οι παλιοί.

[Ibex]

Εγώ πλάκα έκανα, με παρεξήγησες.