Αυτό είναι μια πολύ γενική δήλωση που σίγουρα ισχύει.Voutyros wrote: Ξέρεις, υπάρχουν ώρες που μια στιγμιαία απροσεξία φτάνει και περισεύει να σε στείλει...
Αν ήταν όντως έτσι τότε μάλλον θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον πιο προσεκτικός αν όχι και δεμένος με τον εκπαιδευτή του σε παράλληλη κίνηση. Νομίζω ότι εσύ, όπως και κάθε άλλος που καταλαβαίνει τι κάνει, κατεβαίνεις με τις φτέρνες μόνο αν ξέρεις ότι "τό 'χεις" αν φύγεις, διαφορετικά δεν πας έτσι χύμα στο κύμα. Άρα για μένα υπάρχει θέμα, (1) με το τι έμαθε αυτό το παιδί στην Αρχαρίων, (2) σε τί εξετάστηκε και πώς για να παρακολουθήσει την Μέσου, και (3) κατά πόσο αυτοί που ήταν δίπλα του είχαν την ευκαιρία να αξιολογήσουν την κρίση του και τις ικανότητές του κατά την διάρκεια της σχολής και αν υπήρχε θέμα να τον έχουν -τρόπος του λέγειν- υπό επιτήρηση.Voutyros wrote: O Αλεξ έφυγε απο ό,τι ξέρω, σε μια πλαγιά με τέτοιες συνθήκες που θα μπορούσε να είχε φύγει ο καθένας ...και εγώ και εσύ.
Την Πρωτοχρονιά στον Όλυμπο επέλεξα να μην ανέβω ούτε σε αυτό το Λούκι του Μύτικα με την Κρίστιν αλλά να της μάθω πρώτα πως να περπατάει στο χιόνι με ασφάλεια (πάνω, κάτω, τραβερσαριστά, με κραμπόν ή χωρίς, στα μαλακά αλλά και στα παγωμένα). Την πήγα λοιπόν σε μια ασφαλή πλαγιά με κλίση που αύξανε μέχρι και τις 50 μοίρες όπου έκανε τόσες τούμπες που το χιόνι που της μπήκε από τα μπατζάκια έφτασε μέχρι και τις μασχάλες της. Νομίζω πως έμαθε κάτι, τουλάχιστον πως να αντιδρά γρήγορα και να σταματά την ολίσθηση χωρίς να της καρφωθεί το πιολέ στην κοιλιά. Κατάλαβες τι εννοώ; Μετά θα 'ρθούνε και οι διαδρομές. Πρώτα μαθαίνουμε να παίζουμε με τα κυβάκια και μετά Jenga με τα τα σαθρά και με τα χιόνια. Εσύ μας τα δίδαξες αυτά.