Την επομένη το πρωί ακούσαμε κάτι γατάκια που ανηφόριζαν και πεταχτήκαμε όρθιοι σαν ελατήρια για να μπούμε πρώτοι στην διαδρομή, τρομάρα μας. Κυριολεκτικά όμως. Πολλή σάθρα αδελφάκι μου. Οι άλλοι είδαν τις πέτρες που μας έφευγαν από τα χέρια και τό 'βαλαν στα πόδια. Σίγουρα δεν ήταν πεδίο αυτό για παράλληλη κίνηση. Οι σχοινιές φεύγαν αργά. Τα ρελέ ήταν της συμφοράς, κρεμαστά από κάτι θαμνάκια κι από κάτι μπλόκια σκέτη τζένγκα. Σκεφτόμουν μήπως έχω μαλθακέψει και δεν ήταν η διαδρομή που ήθελε θάρρος και τόλμη, όμως κι ο Χρήστος που είναι τούμπανο αυτή την περίοδο μοιραζόταν τα ίδια αισθήματα γι' αυτό το πεδίο. Μέχρι που φτάσαμε στο 3ο ρελέ και χαθήκαμε ξανά... Αποκλείσαμε να πηγαίνει τραβέρσα δεξιά στα ανασφάλιστα σαθρά προς το θεόσαθρο και ζόρικο δίεδρο που φαινόταν δεξιά και πάνω. Μάλιστα είπα χαρακτηριστικά: "αν η διαδρομή πάει από 'κει να κάψω το μπωντριέ μου". Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα γιατί αξίζει αυτό που επακολούθησε. Ο Χρήστος μπροστά, ακολουθώντας το ένστικτό του (και τις λανθασμένες οδηγίες μου προς εύρεση της διαδρομής) άνοιξε μια εξαιρετική σχοινιά (VI+, 50μ.). Στην αρχή ευθεία πάνω από το ρελέ προς τις πλάκες μέχρι ένα καρφί που ανήκει στην Φεγγαροπρόσωπη και ύστερα σε μια θεϊκή τραβέρσα στο φρύδι ακριβώς πάνω από τα αρνητικά, βράχος μασίφ, τσεπούλες και μικρά πατήματα ακριβώς εκεί που τα χρειάζεσαι, ασφάλειες οι απολύτως απαραίτητες και από άκουσμα... Diamanda Galas. Ακόμα δεν ξέρουμε από που ακριβώς πήγαν οι ανοίξαντες, πάντως σίγουρα δεν πήγαν από εκεί που πήγαμε εμείς, που σημαίνει ότι ήταν ημών γενναιότεροι.
Αριστερή φωτό: η 1η σχοινιά, εύκολη αλλά dolby surround. Μεσαία φωτό: ποιοτικό ρελέ τύπου Α5. Δεξιά φωτό: Στην κορυφή της Τσούκα Ρόσσας πριν αρχίσει να βρέχει (10 λεπτά μετά).
Στην επιστροφή, εκατό μέτρα πριν τελειώσει ο χωματόδρομος πάθαμε λάστιχο... Ευχαριστούμε πολύ τους κάγκουρες που έσπευσαν (πλην όμως χωρίς το σωστό μπουλονόκλειδο και με ελλειπείς γνώσεις στα τροποποιημένα μουαγιέ) και μας πήραν για κοψίδια και τσίπουρα στους Πάδες, καθώς και τα κορίτσια που μας μάζεψαν από ένα βουλκανιζατέρ στην Κόνιτσα και μας πήγαν για μπάνιο στο Βοϊδομάτη. Μια εκδρομή μπόμπα.
Ας σημειωθεί ότι είχαμε μαζί μας μόνο τη χάραξη (http://www.routes.gr/?Page=el/Climbing/ ... kaRossa-NE) που με βάση το σκίτσο της διαδρομής (http://www.routes.gr/?Page=el/Climbing/ ... laSpanoudi) φαίνεται άλλα 'ντ' άλλων. Ως γενικό σχόλιο, αν μας επιτρέπεται, νομίζουμε ότι η Τσούκα Ρόσσα πάσχει από έλλειψη καλών ρελέ και οι διαδρομές της θέλουν ένα καλό καθάρισμα. Πάνε 14 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη αναρριχητική συνάντηση (ΕΟΟΑ 2003) που ήταν δυστυχώς και η τελευταία σε εκείνα τα λημέρια.
