Εξερευνητική Ορειβασία Περιπέτειας

[ALPHAKAPPA]

Ας πούμε, την παρακάτω δραστηριότητα πως θα την χαρακτήριζες ;

Ταξίδι στην Βόρεια Ήπειρο / Aλβανία - Ιούνιος 2017
MAJA E DRITES (PAPINGUT SUMMIT 2484m
-
Πάσχα, αρχές Απρίλη 2006 νομός Ιωαννίνων σύνορα με Αλβανία.
Από Πωγωνίσκο Μολυβδοσκέπαστου, ανέβαινα την χιονισμένη κορυφογραμμή των συνόρων προς την Ελληνική κορφή της Νεμέρτσικας(2198 μ). Κινούμενος εκει πάνω, θυμάμαι το βλέμμα μου να έχει εστιάσει σ’ εκείνη την ψηλότερη κορφή μακριά μέσα στο Αλβανικό. Δεν ήξερα τίποτα γι αυτήν. Έκτοτε πέρασαν χρόνια και η κορφή ακόμη περίμενε στο τεφτέρι να ξωφληθεί.
Το πράγμα αναβαλλόταν, ώσπου το καλοκαίρι του 2017 μου κόλλησε σαν βδέλλα η ιδέα να πάω. ΝΑΙ αλλά από πού ; Η εύκολη ανάβαση από Δρυμάδες κάνοντας όλη την κορυφογραμμή μου “ξίνιζε”. Δεν ήταν του στυλ μου (sic). Και υπήρχε κι αυτή η τεράστια 1000άρα ορθοπλαγιά βόρεια της κορφής που έβλεπα στο googleearth και τσιμπιόμουνα. Βέβαια στην ηλικία μου δεν ήμουν για τέτοια και ούτε είχα τις ικανότητες. Έπρεπε να βρω κάτι άλλο. Ναι αλλά τι και από πού ; Και η λύση ήρθε παρατηρώντας στο googleearth το θολό ανάγλυφο. Με κάποιες θεωρίες του τύπου if –then, πιθανότητες για μονοπάτια αναλύοντας τις υψομετρικές κλπ. Και εγέννετω plan εν τις υψίστης κορφής Papingut το ανάγνωσμα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
*Εκ των υστέρων επιβεβαιώθηκαν όλα. Υπήρχε μονοπάτι χαμηλά απ το χωριό…ένα άλλο βρέθηκε ψηλότερα (σβησμένο, που απαίτησε προσεκτική ανίχνευση). Υπήρχε πηγή με νερό στο “basecamp”. Υπήρχε χιονούρα στο camp 1 που θα έλειωνα χιόνι για νερό. Ακόμα, πιο πάνω και ανάμεσα στις δυό γιγάντιες ορθοπλαγιές υπήρχε κόψη βατή που “περπατιόταν”
-------------------------------------------------------------------------------------------------

Μόνο η παρέα έλειπε για το εγχείρημα, πράγμα που το ήθελα και το έψαχνα. Βρέθηκαν κάποιοι μέσω fb (τότε ήμουνα ακόμα), συναντηθήκαμε...αλλά στην τελική υποχώρησαν. Έτσι στις 8 Ιούνη 2017...πήρα το βραδινό λεωφορείο για Αλβανία. Νύχτα ταξίδι, μια μετεπιβίβαση σε βανάκι και πριν ξημερώσει ...να σου άυπνος στη Πρεμετή. Πίνοντας καφέ και ψάχνοντας για μεταφορικό μέσο μιας που το χωριό του προορισμού ήταν 20χλμ μακριά. Και βρέθηκε ένα βανάκι χάρχαλο (με σπασμένα τζάμια) που στοιβάχθηκα μαζί με άλλους και με πήγε εκεί κακήν κακώς. Δυο χιλιόμετρα έξω από το Kanikol. Που το “ήξερα” μόνο από λίγες φωτογραφίες. Προς το χωριό και κατευθείαν πάνω από μονοπάτι, που βρέθηκε επιτόπου και με πήγε καλά έως το μέρος που είχα ανιχνεύσει (από το googleearth) σαν “basecamp". Που όντως υπήρχε νερό και έστησα την σκηνή την οποία άφησα για να κοιμηθώ στην επιστροφή. Και συνέχισα για την μεγάλη κόντρα στην πολύ απότομη πλαγιά-σαν τείχος που έφραζε το πέρασμα για τα ψηλά. Σε λίγο βρήκα ένα απίθανο μονοπάτι που μετά το έχασα. Με λίγο σκράμπλινγκ και άντε και ξάφνου να σου πάλι να εμφανίζεται το μονοπάτι, 250μ υψομετρική παραπάνω στα δεξιά. Και απάνω του τώρα σε δασωμένο με κλίση, μετά σε μικρή κόψη και μετά σε χαράδρωση-ζούγκλα. Από απίθανα περάσματα. Mε ρυθμό που με έφτασε στο camp1… 1350μ+ υψομετρική απ το Kanιkol. Εκεί όπου έκανα ανοικτό bivouac. Και τυχερός με τον καιρό. (όλες τις 15 προηγούμενες μέρες έβρεχε τα μεσημέρια συνεχώς). Ύπνος εκεί και την άλλη για την κόψη. Που ήταν φοβική στην βάση της…όμως εν τη πορεία σου παραδινόταν. Σαθρίλα του κερατά, γλιστερά χόρτα όλα στο φεύγα, μια λάθος κίνηση και δεν το μάζευες με τίποτα. Και καθόλου σχοινί. Και όλα πήγαν καλώς, βρέθηκαν τα καλύτερα περάσματα και πολύ γρήγορα βγήκα κορφή-ΑΚΡΙΒΩΣ στο 2484 στο τέλειωμα της κόψης. Και η επιστροφή απ τα ίδια. Με κάποιο κίνδυνο αν ο καιρός έκλεινε και δεν είχα ορατότητα (βέβαια είχα φροντίσει ν αφήσω σημάδια γιατί no using GPS). Αλλά και τυχερός…ο καιρός έκλεισε ακριβώς μόλις την κατέβηκα. Και στο camp1, μάζεμα τα του bivouac και κάτω για τη στημένη σκηνή στο “basecamp”. Και 9 ώρες το όλον. Και καλή ξεκούραση μετά εκεί. Και παρέα έως το βράδυ με έναν τσοπάνη που μιλούσε Ελληνικά και έβοσκε εκεί το κοπάδι του. Και το επόμενο πρωί σε 1,5 ώρα στο χωριό. Και touring άλλη 1,5 ώρα στην περιοχή στα αξιοθέατα. Και καφές με τσίπουρο και κουβέντα, σε σπίτι στο χωριό με κάποιον κάτοικο που γνώρισα και μιλούσε επίσης ελληνικά. Και πίσω στον κεντρικό δρόμο 2χλμ έξω απ το χωριό περιμένοντας κάποιον να περάσει. Που μετά 2 ώρες (!!!) πέρασε το 1ο αυτοκίνητο λαθροταξί μερτσέντες. Που με πήγε Πρεμετή με συνοδεία βροχής. Βόλτες εκεί τουρισμός και φωτο μέχρι το απόγευμα που θα έφευγα για Ελλάδα. Με βανάκι αρχικά και με 2ο πούλμαν από τον δρόμο Τιράνων-Αργυροκάστρου. Και πάλι νυχτερινό άυπνο ταξίδι. Στις 7 το πρωί την άλλη μέρα έφθασα Αθήνα.

Φωτο : https://drive.google.com/drive/folders/ ... sp=sharing
-
Παρακάτω ένα βιντεάκι που βρήκα όπου φαίνεται η κλίση της κόψης (από 0.35sec -κορφή Σατανίκ χαμηλά- έως ο.37 sec)
https://www.instarix.org/media/1858232934025520972

...και η 1000άρα northface ορθοπλαγιά όπως φαίνεται από το πλάι της κορφής
https://www.youtube.com/watch?v=Rkv8k4Td5DE

[ALPHAKAPPA]

Εξερευνητική Ορειβασία Περιπέτειας - Volume 2[/b]
Μετρώντας πόσες καμπούρες έχει μια Γκαμήλα...που σημαίνει ότι στα πλαίσια της κορωνοποίησης της λογικής (εξάλλου όλοι άρρωστοι είμαστε κ ασυμπτωματικοί), έριξα πέτρα οπίσω μου και τράβηξα ύποπτα προς τα ορεινά ψυχοκαθαρτήρια της Γκαμήλας να βρω γιατρειά
Ο σπινθήρας άναψε πριν 12 χρόνια όταν σε διάσχιση συλλόγου με πήγανε στον Πλόσκο. Εδώ είναι λέει η κορφή, ένα επίπεδο μέρος στην άκρη πάνω απ τις ορθοπλαγιές. “Οχι ρε παιδιά εκείνα τα βράχια πιο πέρα είναι ψηλότερα” τους είπα. “Αυτά δεν ανεβαινονται”….μου είπαν. Πήγα τότε να δω, πετάχθηκα στην προκορφή και είδα ΤΟΝ ξεκομένο Πύργο. Ένα χάσμα κάθετο με χώριζε, βράχια σπασμένα θεόσαθρα.
Και να πως σου μπαίνει ο διάολος και σου κολλάει στο μυαλό ...δι πρότζεκτ : Πως να γίνει να ξεκινήσω από Κόνιτσα να ψιλοσκαρφαλώσω Λάπατο να κάνω όλη την κορυφογραμμή του έως το ΚΤΦ Αστράκας, μετά να συνεχίσω στην πλαγιά της κορυφογραμμής του Πλόσκου να διασχίσω όλους τους Πύργους του να φτάσω μετά Γκαμήλα και ουφ...να συνεχίσω λέει όλη την κορυφογραμμή προς Καρτερό, Μεγάλα Λιθάρια προς διάσελο Τσούκας Ρόσσας και μετά –αμάν με ούφωσες ρε φίλε- να πιάσω από κει το μυστήριο χτένι προς Γκούρα.
Δηλαδή να κάνω ΟΛΟ το τείχος των κορφών από Κόνιτσα έως πάνω απ το Σκαμνέλλι...και να επιστρέψω Κόνιτσα εν ευθέτω χρόνω
Τουτέστιν εξερευνητική ορειβασία περιπέτειας - τροφή για σκέψη με παραγωγή και κατανάλωση αδρεναλίνης. Το σχέδιο ήταν ως εξής : 1μέρα από Αθήνα στο Σκαμνέλλι. Από κει θα ανέβαινα στην πηγή της Γκούρας να αφήσω εξοπλισμό (σκηνή τρόφιμα γκαζάκι διάφορα) ώστε να μην τα κουβαλάω όλα στην πλάτη μου από την αρχή. (Μάθετε να φτιάχνετε ελαφρύ σακίδιο παίδες...είναι πολύ σημαντικό πράγμα, ειδικά όσο μεγαλώνουμε).
Θα κοιμόμουνα κάπου στο Σκαμνέλλι και την επομένη χαράματα θα τράβαγα προς Κόνιτσα από τον δρόμο του Βρυσοχωρίου προς Παλιοσέλι.
2η μέρα από κει θα ανέβαινα από το εξαιρετικό μονοπάτι της Κερασιάς μέχρι τις υπόρειες των ορθοπλαγιών του Λάπατου. Εκεί θα ψαχνα να βρω κάποιο λούκι να με πάει ασανσέρ στην κορυφογραμμή. Θα την διέσχιζα μέχρι ΚΤΦ Αστράκας και κατόπιν αφού γέμιζα τα παγούρια στην Ρωμιόβρυση, θα την έπεφτα για ύπνο σε κάποια από τις καλύβες στου Τσουμάνη
Την επομένη 3η μέρα θα ανέβαινα Πλόσκο κάνοντας όλην την κορυφογραμμή και διασχίζοντας τον κατά μήκος με κατάληξη Γκαμήλα. Συνέχεια στην κορυφογραμμή έως διάσελο Ρόσσας και πέσιμο στην πηγή Γκούρας να πάρω τα αφημένα, γεμίσω νερά και να την πέσω κάπου εκεί
Το άλλο πρωί, 4η μέρα να μαζέψω άπαντα και να ροβολήσω πάλι προς διάσελο Ρόσσας, να αφήσω τα περισσότερα και ελαφρύς να πιάσω το μυστήριο χτένι προς τα πίσω έως την κορφή Γκούρα. Μετά να κατέβω από την μεγάλη σάρα πάλι προς το μέρος που είχα κοιμηθεί και να ξαναανέβω στο διάσελο, να πάρω τα αφημένα να κατέβω Λούτσα Κάτσανου Σιαδι μύγας έως Μονή Στομίου για να κοιμηθώ.
Και την τελευταία 5η μέρα να φτάσω Κόνιτσα – πεδίο βολής όπου και ξεκίνησα στην αρχή και να επιστρέψω Αθήνα
ΟΛΑ αυτά ήταν μια ιδανική περίπτωση που συνειδητά ήξερα ότι δύσκολα θα μου καθότανε
Διότι κάτι η κλιματική αλλαγή (απρόβλεπτες καταστάσεις με τον καιρό), κάτι το εκεί μικροκλίμα, κάτι με μικροπροβλήματα υγείας, κάτι το εξευρενητικό της απόπειρας με τα σχετικά του, κάτι το light της υπόθεσης , η μη γνώση των δυσκολιών.... όπως και να το σκεφτείς το πράγμα ήτο κάπως παράτολμον
Οπότε στέκεσαι απέναντι απ την λογική σου και αναμετριέσαι...
Μη τα πολυλογώ, τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και την 1η μέρα ανέβηκα πηγή Γκούρας “σερπάροντας”, άφησα πράγματα και επέστρεψα Σκαμνέλλι. Εκεί βρήκα “δωμάτιο” στο ήσυχο ξωκκλήσι του Πρ. Ηλία δίπλα στον έρημο δρόμο.
Καλοκοιμήθηκα και την επομένη χαράματα στον πολύ χάλια δρόμο (μια περιπέτεια από μόνος του) για Βρυσοχώρι – Παλιοσέλι – Κόνιτσα - πάρκινγκ πριν το πεδίο βολής.
Kαιρός καλός...λίγα σύννεφα. Ξεκίνησα από τα 450μ υψόμετρο με 13kg σακίδιο και τρόφιμα για 3 μέρες. Το μονοπάτι της Κερασιάς εξαιρετικό με καλή σήμανση… το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Εφτασα βάση ορθοπλαγιών Λάπατου βρήκα ψάχνοντας την σκάλα Φαρμάκη και έπεσα στο 1ο λούκι. Μπερκέτι, στεγνό, φαινόταν να πηγαίνει τραίνο στα πάνω. Μπήκα στην γραμμή του, μέτριας κλίσης, βατό μεν στα κάτω αλλά όσο ψήλωνε χάλαγε. Δεν κοβότανε με κάθετα αλλά γινόταν χωμάτινο με τρίματα. Ήθελε ιδιαίτερη τεχνική “γατζώματος” στα πλευρά του. Κάπου Τοπικό ψιλοσκαρφάλωμα. Χιονισμένο σχηματισμενο θα ήτανε τέλειο. 400 μέτρα υψομετρική με έβγαλε κορυφογραμμή χωρίς παρατράγουδα. Μετά εύκολα προς τις κορφές του Λάπατου/Κουτσομήτρου και στο κλειστό ΚΤΦ της Αστράκας. Πέσιμο στη ρωμιόβρυση, γέμισμα νερά και καθαριότητα πλύσιμο. Καλύβες Τσουμάνη, η μια καλή στεγανή χωρις ποντίκια με στρώμα αφρολέξ...χώθηκα.
Με το σούρουπο όλα έκλεισαν και το σκηνικό άλλαξε θυελλωδώς.
Έριξα τον ‘ύπνο της στάνης’ ενώ έξω χαλασμός, βροχή και αέρας. Το επόμενο πρωί όλα μίζερα. Μπίχλα και αντάρα, δηλαδή την κάτσαμε την βάρκα
Αποκλεισμένος στην καλύβα για ένα 24ωρο μέτραγα λεπτά και δευτερόλεπτα.
Την επόμενη μέρα το πρωί κάπως καθάρισε. Ολα έξω τα χόρτα παπαριασμένα, η ξερόλουτσα ξαναγέμισε.
Τράβηξα για ρωμιόβρυση, πήρα νερά και βουρ για Πλόσκο. Πριν την πεζοπορική κορφή έκανα δεξιά για τους Πύργους. Το χάσμα προς τον κεντρικό Πύργο φαινόταν ζόρικο. Χωρίς εξοπλισμό (δεν είχα τίποτα μαζί μου από υλικά-σχοινί κλπ.) άρχισα να ψάχνω τον τρόπο όσο ακόμα είχα ορατότητα. Βρήκα δεξιά ένα ετοιμόρροπο λούκι...ήθελε ραπέλ. Νέχτ πλάν : καταρρίχηση από περάσματα αγριόγιδων ακολουθώντας τα ίχνη τους. Σαν ferrata χωρίς συρματόσχοινο. Χαμήλωμα στο πλάι μέχρι μια μικροσπηλιά στην βάση του προαναφερθέντος ετοιμόρροπου λουκιού. Τραβέρσαρα προς τα εκεί και σε λίγα λεπτά από ανατολικά πατούσα την κορφή του Πλόσκου. Ότι πιο σαθρό έχω συναντήσει στην χώρα. Όλα σπασμένα και στο φέυγα. Συνέχισα στο μπουρδουκλωμένο χτένι μέχρι τον λαιμό της Γκαμήλας και σε λίγο πατούσα την κορφή της. Ο καιρός κράταγε οπότε πήρα παραμάσχαλα τις κορφές ανεβοκατεβαίνοντας. Πέρασμα Καρτερού στεγνό, κορφή Καρτερού, Μεγάλα Λιθάρια έως διάσελο Τσούκα Ρόσσας : μια ευχάριστη “δυναμική”πεζοπορία με φοβερή θέα στα λούκια του τείχους. Ψιχάλιζε που και που, τίποτα το ιδιαίτερο. Κατέβηκα πηγή Γκούρας, πήρα τα αφημένα και γύρισα να στήσω σκηνή στα πεσμένα λιθάρια στην βάση της μεγάλης σάρας της κορφής της Γκούρας. Μαγείρεμα - μάσα - ύπνος. Το επόμενο πρωί μάζεμα και στα πάνω στο διάσελο Τσούκα Ρόσσας. Άφημα εκεί τα μισά πράγματα και πάνω για το άγνωστο χτένι προς Γκούρα. 1η κορφή και πάνω σε εύκολη κόψη. Πιο μετά το πράγμα σαθροβράχωνε με ενδιαφέροντες σχηματισμούς σε μπλόκ Πύργων. Γοητευτικό παιχνίδι με σλάλομ σε πλάκες και κομμάτια φέτες. Έφτασα στο “crux” έναν μεγάλο Πύργο με χαμήλωμα σε λαιμό στα πριν. Απέναντι στα δεξιά του υπήρχε ένα φαρδύ γυριστό λούκι χωρίς να δείχνει την έξοδο. Στα άλλα ήθελε σκαρφάλωμα. Κατέβηκα από δεξιά, λίγο καταρρίχηση και μπήκα στο λούκι πάνω σε ίχνη αγριόγιδων. Σε dt χρόνο ήμουν στην κορφή. Συνέχισα σε εύκολο πεδίο έφτασα σε λαιμό και μετά μέχρι την κορφή της Γκούρας με παίξιμο σε χτενισμένα βράχια τύπου εύκολου σκράμπλινγκ. Επιστροφή στον λαιμό και κατάβαση από την μεγάλη σάρα στα πεσμένα λιθάρια κάτω στις λάκκες. Ανέβηκα πάλι προς το διάσελο, μάζεμα τα αφημένα και βουρ για λούτσα Κάτσανου ενώ οι ουρανοί έκλεισαν και άρχισε ψιλόβροχο. Τρεχάλα στην κατηφόρα και κατευθείαν τον ανήφορο για σιάδι Μύγας ενώ η βροχή δυνάμωνε. Στο σιάδι το πράμα ησύχασε...και συνέχισα για Μονή Στομίου χωρίς προβλήματα. Στήσιμο εκεί σκηνής, λουκουμάκι καφές και παρέα με έναν εκεί Κονιτσιώτη μέχρι να βραδιάσει. Το επόμενο πρωί κατέβηκα Κόνιτσα στο πεδίο βολής στο όχημα για να επιστρέψω καθαγιασμένος στην τρέλα της Αθήνας.

https://drive.google.com/drive/folders/ ... sp=sharing

[Dimitris]

Νομίζω πως αυτές οι περιγραφές, τόσο σύντομες που είναι, δεν μπορούν να αποδώσουν το μέγεθος της προσπάθειας του ALPHAKAPPA. Ζούμε σε μια εποχή που δεν γράφονται βιβλία γιατί όλοι τρέχουν πίσω από facebook, instagram, κλπ, αλλά τέτοιες περιπέτειες θα άξιζαν να αποτυπωθούν σε χαρτί. Προσωπικά δεν γνωρίζω άλλον ορειβάτη που να έχει οργώσει «εκτός δρόμου» τις πλαγιές και τις κορυφογραμμές των ελληνικών βουνών, όσο το έχει κάνει ο ALPHAKAPPA. Το «εκτός δρόμου», δηλαδή έξω από τις συνηθισμένες διαδρομές, αλλά και χωρίς κανέναν άλλο μαζί του για παρέα, κάνουν την προσπάθειά του ακόμα πιο δύσκολη και θαρραλέα. Μπράβο του.

[thanasisgk]

ALPHAKAPPA, αναφέρεις μαγείρεμα, και το συνδύασα με το βάρος του σακιδίου.

Τι έχεις μαζί σου για μαγείρεμα συνήθως; Εννοώ από άποψη φαγητού.

Ευχαριστώ.