Μια νέα χειμερινή σεζόν ξεκινάει, με καλές προθέσεις! Το περασμένο Σαββατοκύριακο... Δευτέρα, με τις σχεδόν πρώτες χιονοπτώσεις έγιναν αναρριχήσεις
σε... βόρεια Λιάκουρας - Παρνασσός, Πυραμίδα - Γκιώνα, Χριστάκη- Όλυμπος, από διάφορες σχοινοσυντροφιες, πιθανόν και αλλού! Δειλά ξεκίνησε ο χειμώνας και φέτος, αλλά κάποιες ορθοπλαγιές ήδη ντύθηκαν στα άσπρα, οπότε..
New winter - season 2023-24
Re: New winter - season 2023-24
Το ντουέτο Δασκαλάκη Τσουτσια μετά τις ... σκοτεινές τους ασχολίες, χτύπησε το περασμένο Σάββατο και το Ουρλιαχτό της Τσούκα Ροσας παρέα με τον Σπύρο Κυριακού. Πρόκειται για την πρώτη χειμερινή επανάληψη της εμβληματικης αυτής διαδρομής. Μάλιστα μετά το διάζωμα συνέχισαν κατακορφα από την κόψη της Μπουντολα Σπανούδη, ολοκληρώνοντας μια από τις σημαντικότερες χειμερινές γραμμές που έχουν καταγραφεί στα βουνά μας. 
wu
Re: New winter - season 2023-24
Σκονισμένα Όνειρα
Μια καθαρά προσωπική και υποκειμενική αφήγηση της περιπέτειάς μας με τους Χρήστο Τσούτσια και Σπύρο Κυριάκου
Από τον Δημήτρη Δασκαλάκη
Βγαίνοντας κι από το δεύτερο ραπέλ στη νότια πλευρά της Τσούκα Ρόσσα και αφού χρειάστηκαν λίγα ακόμα βήματα για να επιβεβαιώσουμε μες στο σκοτάδι και τον θυελλώδη άνεμο πως βρισκόμασταν στο σωστό δρόμο, σταματήσαμε το βηματισμό μας και αγκαλιαστήκαμε. Δάκρυσα σχεδόν. Δάκρυσα. Στη συνέχεια καθόλη τη διάρκεια της τετράωρης επιστροφής μας μείναμε σιωπηλοί ή κουβεντιάζαμε άσχετα πράγματα. Μέσα μας όμως το ξέραμε. Είχαμε κάνει κάτι ιδιαίτερα όμορφο και κατά κάποιο τρόπο, σημαντικό: είχαμε ολοκληρώσει την πρώτη χειμερινή επανάληψη του Ουρλιαχτού της Πεταλούδας στη βόρεια ορθοπλαγιά της Τσούκα Ρόσσα συνεχίζοντας μέχρι την κορυφή από την κόψη Αποστόλου-Μπουντόλα-Σπανούδη.
Το Ουρλιαχτό ανοίχτηκε το μακρινό 1993 από τους πρωτοπόρους Δ. Κάλλο και Γ. Ροκά. Είναι από μόνη της μια δύσκολη, σοβαρή και απαιτητική διαδρομή αναρρίχησης βράχου, στο απομακρυσμένο “Βόρειο Τείχος” που σχηματίζουν οι ορθοπλαγιές της Γκούρας, της Τσούκας, των Μαύρων Λιθαριών, του Καρτερού και της Γκαμήλας. Το χειμώνα τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Μακριά από τη βαβούρα των χιονοδρομικών, χωρίς καταφύγιο και χωρίς καμία σχεδόν ελπίδα πως αν κάτι πάει στραβά η “ορεινή διάσωση” θα μπορέσει να συνδράμει, η σοβαρότητά της αυξάνεται κατακόρυφα.
Το χειμερινό Ουρλιαχτό όμως, πολύ παραπάνω από τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες του, είναι η ιστορία που κουβαλάει. Για είκοσι περίπου χρόνια ήταν το Εξκάλιμπερ του ελληνικού αλπινισμού. Εκεί που αναμετριούνταν σε ένα σχεδόν ετήσιο κάλεσμα οι καλύτεροι του χώρου. Εκεί που πολλούς από εμάς μας πήρε άβγαλτους ακόμα ο δάσκαλος Γιώργος Βουτυρόπουλος και μας έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε. Μας άνοιξε τα μάτια, και μπορέσαμε αλλού. Εκεί όμως δεν μπορέσαμε. Μια ο καιρός, μια οι συνθήκες, άλλοτε ο κακός σχεδιασμός και η κακή προετοιμασία και κάποιες φορές ίσως η απλή ατυχία δεν επέτρεψαν ούτε σε εμάς αλλά ούτε και σε ονόματα που στέκονταν εκεί ψηλά στο βάθρο των καλύτερων όπως ο Αλέκος Ασημακόπουλος, ο Γιάννης Τορέλλι, ο Παναγιώτης Αθανασιάδης και άλλοι να δοκιμάσουμε παρά λίγα μόνο μέτρα από το όνειρο. All we ever wanted was everything, all we ever got was cold που λέγανε και οι Bauhaus.
Όμως τα όνειρα έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα πως ενώ σταματούν απότομα και συχνά τα ξεχνάμε, κάποια στιγμή τα ξαναβλέπουμε διαφορετικά, μα τόσο ίδια.
Τον Ιούλιο του 2013, μετά από μια πανέμορφη πενταετία όμορφων αναρριχήσεων στις Άλπεις με σχοινοσυντρόφους απ΄το Βύρωνα μέχρι τα Χανιά, έστειλα ένα email λέγοντας στους φίλους πως για μένα το βουνό είχε τελειώσει. Λόγοι υγείας, προσωπικοί και οικογενειακοί ρίζωσαν μέσα μου την ανάγκη να σταματήσω αυτή την αναμέτρηση με το ρίσκο του βουνού που τόσο αγαπούσα.
Για δέκα χρόνια τα πιολέ μου έμειναν στην αποθήκη, σε ένα μισάνοιχτο κουτί να σκονίζονται. Μαζί τους σκονίζονταν και τα όνειρα: η Παταγονία, το Πακιστάν, η Αλάσκα... η Αλάσκα! Μέχρι που θάφτηκαν βαθιά μες στο κουτί με τα πιολέ και τα κραμπόν. Τα υπόλοιπα σίδερα τα πούλησα. Αυτά δεν μου πήγαινε η καρδιά.
Το χειμώνα του 2023 όμως, το κουτί είχε κάνει τον κύκλο του. Μια τυχαία ακολουθία όχι μόνο ευχάριστων γεγονότων οδήγησε στη συνάντησή μας με τον Χρήστο με προορισμό τον Γεροντόβραχο. Άπιαστο και κει το όνειρο αλλά ευκόλως προσβάσιμο. Και έκτοτε η σχοινοσυντροφιά έδεσε. Με πολλή αγάπη, σεβασμό αλλά και σκληρή δουλειά οι μηχανές πήραν μπρος. Δοκιμάστηκαν στα δύσκολα του Γεροντόβραχου, στα φιλόδοξα του Καρτερού, στα βιαστικά του Χριστάκη αλλά και στα αναπάντεχα της Σκοτεινής. Εν τω μεταξύ το κουτί είχε πλέον πάει στην ανακύκλωση, αλλά κάπου εκεί, σφηνωμένο στο antiboot των κραμπόν, είχε μαγκώσει το όνειρο και συνέχιζε να λάμπει μέσα από τη σκόνη.
Η αλήθεια είναι πως αυτά τα δέκα χρόνια αν με ρωτούσε κανείς “τι θα ήθελα να είχα κάνει πριν σταματήσω;” το μόνο απωθημένο που είχα, ήταν το Ουρλιαχτό. Και κάπως έτσι, τα σκονισμένα όνειρα του Μήτσου, οι ταπεινές φιλοδοξίες του Χρήστου και οι πόθοι του Σπύρου έσμιξαν μέσα απ' το κάλεσμα μια φωτογραφίας όπου η παγωμένη γραμμή του Ουρλιαχτού έκοβε στα δύο μια κατά τ' άλλα ξερή βόρεια ορθοπλαγιά.
Κηφισίας, Εθνική, Γέφυρα, Γιάννενα, Τσεπέλοβο... η Γκούρα!!! Γραμμές πόθοι κρέμονται δεξιά κι αριστερά στη βόρεια ορθοπλαγιά της, μέχρι τα ριζά του βουνού και μας βάζουν σε δίλημμα. Όχι και τόσο. Το μυαλό είναι καρφωμένο στη Τσούκα, παρόλο που ξέρουμε πως οι τρεις πρώτες σχοινιές είναι κάπως ξερές, ενώ εδώ στη Γκούρα όλα φαίνονται τόσο τέλεια.
Λίγος χωματόδρομος, παρκάρουμε, φορτώνουμε, εύκολη δίωρη πρόσβαση, άνετο μπιβουάκ στη βάση της ορθοπλαγιάς για να ξεκινήσουμε ξεκούραστοι, καλό φαί και ύπνος. Παρά την αγωνία που με ζώνει κάθε φορά πριν από μία διαδρομή, αυτή τη φορά κάπως καταφέρνω και κοιμάμαι. Το πρωί μαζεύουμε, αποθηκεύουμε τον εξοπλισμό του μπιβουάκ σε μια σπηλιά για να τον πάρουμε γυρνώντας -τρομάρα μας- και τα μάτια στραμμένα στη γραμμή.
Τις τρεις πρώτες ξερές, κάπως σαθρές και μέτρια ασφαλιζόμενες σχοινιές τις ανέλαβα εγώ. Απαιτητικό σκαρφάλωμα αν μη τι άλλο. Σταλιά προπόνησης στη υπόγα δεν πήγε τζάμπα. Άλλοτε μικρά τακάκια οριακά για το πιολέ, άλλοτε αρνητικά περάσματα και κάποια στιγμή στην τρίτη σχοινιά μια αρνητική σχισμοκαμινάδα από αυτές που δεν φτιάχτηκαν για να τις σκαρφαλώνεις χειμώνα μου ήπιαν το αίμα. Ο αργός ρυθμός των σχοινοσυντρόφων που ακολουθούσαν επιβεβαίωνε τη δυσκολία. Είχαν όμως γίνει και οι τρεις σχοινιές ελεύθερα. Να πούμε εδώ, πως ο συγχωρεμένος Γιάννης Τορέλλι, στην προσπάθειά του να την κάνει χειμώνα, είχε σε καλοκαιρινή του επανάληψη τοποθετήσει βύσματα στα τρία πρώτα ρελέ. Έκαναν διαφορά; έκαναν, σίγουρα. Θα έκαναν Τη διαφορά αν δεν υπήρχαν; Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, αλλά “το να λέει κανείς τη μισή αλήθεια είναι να λέει ψέματα” όπως έχει πει και ο μεγάλος Σλοβένος αλπινιστής Marko Prezelj, και η αλήθεια είναι πως μας βοήθησαν.
Από την τέταρτη σχοινιά και πάνω, τα ηνία πήρε ο Χρήστος. Ένας ταλαντούχος, σκληραγωγημένος και εντυπωσιακός αναρριχητής, ακούγοντας το βουβό ήχο των πιολέ του στον ζεσταμένο από τον νοτιά κάθετο πάγο αγκομαχάει επαναλαμβάνοντας “εγώ δεν ξέρω από τέτοια”. “Μπετό είναι, πάμε προσεκτικά”, τον καθησυχάζω. Με περίσσια θάρρους θα τελειώσει τα σχοινιά και θα φτιάξει το επόμενο ρελέ. Οι συνθήκες στα δέκα πρώτα μέτρα ήταν τόσο οριακές που ότι δεν σπάω εγώ σαν δεύτερος, το κατακρημνίζει ο Σπύρος που ακολουθεί. Φτάνω στο ρελέ, κοιτάζω τον Χρήστο και νιώθω μια παιδική χαρά που τον έχω σχοινοσύντροφο. Ο Σπύρος ακολουθεί ακούραστα. Από εκεί και πέρα, και ως το χαρακτηριστικό χωνί που σχηματίζεται στο κέντρο της ορθοπλαγιάς η γραμμή του πάγου είναι απλά ονειρική, παρόλο που οι δυνατότητες ασφάλισης που προσφέρει είναι περιορισμένες. Ο Χρήστος θα βάλει μια μόνο παγόβιδα -από τις 5 που είχαμε πάρει μαζί μας!Οι δυσκολίες δεν λείπουν. Μπροστά μας η Σούζα: μια τελευταία κάθετη γραμμή πάγου καταλήγει σε ένα σχεδόν αρνητικό ανασφάλιστο πέρασμα που είχε δημιουργηθεί από συσσωρευμένο χιόνι μέσα σε ένα δίεδρο. Τέλος των δυσκολιών... και αρχή του μαρτυρίου.
Αγώνας με το χρόνο που έχει κυλήσει τόσο γρήγορα όσο επίτασσαν οι δύσκολες πρώτες σχοινιές, ώστε να καλύψουμε όσα περισσότερα μέτρα μπορούμε από το χωνί και από την κόψη πριν νυχτώσει. Ο Χρήστος δεν διστάζει ούτε χρονοτριβεί. Άλλοτε με παράλληλη κίνηση και άλλοτε κάνοντας σχοινιές, κινούμαστε πλέον με τους φακούς πάνω στην κόψη, με τον Χρήστο να διαβάζει με μαεστρία τις δυσκολίες και το ευκολότερο δρομολόγιο προς την κορυφή. Εν τω μεταξύ το ανακοινωθέν μέτωπο έχει σχεδόν φτάσει. Ο νοτιάς λυσσομανάει. Τα τελευταία εκατό μέτρα κινούμαστε με βέστες – ο Σπύρος βέβαια δεν την έχει βγάλει ποτέ και μοιάζει πλέον με ξεπουπουλιασμένη χήνα. Φτάνοντας στην κόψη της κορυφογραμμής και αφού έχουμε αναγκαστεί να κάνουμε αρκετά απαιτητικά περάσματα ο αέρας με στρώνει χάμω δυο φορές και με αναγκάζει να πάω μπουσουλώντας ως τον Χρήστο που έχει ήδη βρει το σημείο από το οποίο θα κάνουμε ραπέλ.
Η κούραση, το άγχος και ο καιρός θα μας κάνουν να αμφιβάλλουμε κάποιες στιγμές για το αν κατεβαίνουμε σωστά. Ο Χρήστος δεν θυμάται να υπάρχουν δυο πενηντάρια ραπέλ και εγώ έχοντας μελετήσει την επιστροφή μόνο από φωτογραφίες δεν μπορώ να φανταστώ πού υπάρχουν τόσα πολλά κάθετα μέτρα! Η αγωνία μας όμως θα τελειώσει σύντομα με τη βοήθεια και της πυξίδας που επιβεβαιώνει το σωστό μας προσανατολισμό. Ένα καρφί, ένα καρύδι και ενάμιση πεντάμετρο κορδονέτο θα μας προσφέρουν την απαραίτητη ασφάλεια για να κατέβουμε μέσα από ένα σύμπλεγμα καμινάδων, απότομων πλαγιών και κάθετων βράχων. Λίγο ακόμα καταρρίχηση και φτάσαμε στην αρχή της ιστορίας μας.
Από εκεί, η επιστροφή επίπονη και από τις μεγαλύτερες στα ελληνικά βουνά. Ο Σπύρος θα μπει μπροστά και θα μας οδηγήσει σαν να 'χε μόλις ξυπνήσει, σε ένα μονοπάτι που συχνά τον χειμώνα γίνεται δυσεύρετο. Μετά από τρεις ώρες περπατήματος περίπου, ο συνδυασμός της βροχής που έχει ξεσπάσει και του γονάτου μου που έχει παραδώσει, με αναγκάζουν να αθετήσω την υπόσχεση να ξανακάνω κατευθείαν την πρόσβαση για να πάρω τον εξοπλισμό του μπιβουάκ. Ασθμαίνοντας και κουτσαίνοντας, φτάνω στο αμάξι μετά τους δυο σχοινοσυντρόφους μου που με έχουν φροντίσει κουβαλώντας πράγματα και απαλλάσσοντας με από τις τύψεις. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, κάνουμε ένα τσιγάρο και πέφτουμε ξεροί.
Έχουμε κυκλώσει το βουνό και κινούμαστε ασταμάτητα εδώ και είκοσι και βάλε ώρες. Είναι κοντά τέσσερις το πρωί.
Δυο, τρεις ώρες αργότερα ξυπνάμε ενώ η βροχή ακόμα δίνει τα ρέστα της. Αποφασίζουμε πως τα πράγματά μας θα μείνουν εκεί. Μια καλή δικαιολογία για να ξανάρθουμε άλλωστε. Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, κάθομαι στο πίσω κάθισμα και τους ακούω να μιλάνε για άσχετα πράγματα. Χαμογελάω αδιάκοπα και λέω μέσα μου: “Έχουμε κάνει το Ουρλιαχτό! Γιώργο, Αλέκο, Γιάννη, Σταμάτη, έχουμε κάνει το Ουρλιαχτό!” Χαμογελάω σαν μικρό παιδί. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Και τώρα; τι;
Υ.Γ. Μια ανάβαση, όποια κι αν είναι, αποτελεί σίγουρα μια επιτυχία αυτών που την καταφέρνουν. Σίγουρα σε αυτό το βαθμό δικαιούμαστε να είμαστε χαρούμενοι που σκαρφαλώσαμε το Ουρλιαχτό. Όμως το ιδιαίτερο βάρος αυτής της διαδρομής μας κάνει να νιώθουμε πως δεν είμασταν μόνοι. Με πρώτο τον Γιώργο Βουτυρόπουλο, ήσασταν όλοι εκεί μαζί μας. Κάπου στην άκρη ενός αόρατου σχοινιού σκαρφάλωνε ο Αλέκος, ο Γιάννης, ο Μπίλη, ο Γορίλας, ο Σταμ, ο Παναής. Και στα δύσκολα πατούσαμε στους ώμους τους και κάναμε ένα βήμα παραπέρα. Εμείς απλά τραβήξαμε την τελευταία χεριά του Εξκάλιμπερ. Σας ευχαριστώ.
Υ.Γ. 2. Ο Σπύρος ήταν μια τυχαία αλλά πολύ ευτυχής και ευχάριστη προσθήκη στη σχοινοσυντροφιά. Τα κάθετα όνειρα γίνονται άλλωστε ονειρότερα όταν τα μοιράζεσαι με νέους και νέες, όπως μας έμαθαν και εμάς οι παλιότεροι. Αρκεί να σπινθηρίζει το βλέμμα τους. Για αυτούς και αυτές, μαζί με έναν δικό τους, ανοίξαμε ένα παραθυράκι από όπου μπορούν να δουν τις δυνατότητές τους, να βάλουν στόχους, να ονειρευτούν ακόμα πιο μακριά. Σίγουρα σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, διάφοροι και διάφορες κάνουν διάφορα. Εδώ όμως, στο Βόρειο Τείχος, υπάρχουν διαμάντια. Αρκεί να σπινθηρίζει το βλέμμα σας.
Μια καθαρά προσωπική και υποκειμενική αφήγηση της περιπέτειάς μας με τους Χρήστο Τσούτσια και Σπύρο Κυριάκου
Από τον Δημήτρη Δασκαλάκη
Βγαίνοντας κι από το δεύτερο ραπέλ στη νότια πλευρά της Τσούκα Ρόσσα και αφού χρειάστηκαν λίγα ακόμα βήματα για να επιβεβαιώσουμε μες στο σκοτάδι και τον θυελλώδη άνεμο πως βρισκόμασταν στο σωστό δρόμο, σταματήσαμε το βηματισμό μας και αγκαλιαστήκαμε. Δάκρυσα σχεδόν. Δάκρυσα. Στη συνέχεια καθόλη τη διάρκεια της τετράωρης επιστροφής μας μείναμε σιωπηλοί ή κουβεντιάζαμε άσχετα πράγματα. Μέσα μας όμως το ξέραμε. Είχαμε κάνει κάτι ιδιαίτερα όμορφο και κατά κάποιο τρόπο, σημαντικό: είχαμε ολοκληρώσει την πρώτη χειμερινή επανάληψη του Ουρλιαχτού της Πεταλούδας στη βόρεια ορθοπλαγιά της Τσούκα Ρόσσα συνεχίζοντας μέχρι την κορυφή από την κόψη Αποστόλου-Μπουντόλα-Σπανούδη.
Το Ουρλιαχτό ανοίχτηκε το μακρινό 1993 από τους πρωτοπόρους Δ. Κάλλο και Γ. Ροκά. Είναι από μόνη της μια δύσκολη, σοβαρή και απαιτητική διαδρομή αναρρίχησης βράχου, στο απομακρυσμένο “Βόρειο Τείχος” που σχηματίζουν οι ορθοπλαγιές της Γκούρας, της Τσούκας, των Μαύρων Λιθαριών, του Καρτερού και της Γκαμήλας. Το χειμώνα τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Μακριά από τη βαβούρα των χιονοδρομικών, χωρίς καταφύγιο και χωρίς καμία σχεδόν ελπίδα πως αν κάτι πάει στραβά η “ορεινή διάσωση” θα μπορέσει να συνδράμει, η σοβαρότητά της αυξάνεται κατακόρυφα.
Το χειμερινό Ουρλιαχτό όμως, πολύ παραπάνω από τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες του, είναι η ιστορία που κουβαλάει. Για είκοσι περίπου χρόνια ήταν το Εξκάλιμπερ του ελληνικού αλπινισμού. Εκεί που αναμετριούνταν σε ένα σχεδόν ετήσιο κάλεσμα οι καλύτεροι του χώρου. Εκεί που πολλούς από εμάς μας πήρε άβγαλτους ακόμα ο δάσκαλος Γιώργος Βουτυρόπουλος και μας έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε. Μας άνοιξε τα μάτια, και μπορέσαμε αλλού. Εκεί όμως δεν μπορέσαμε. Μια ο καιρός, μια οι συνθήκες, άλλοτε ο κακός σχεδιασμός και η κακή προετοιμασία και κάποιες φορές ίσως η απλή ατυχία δεν επέτρεψαν ούτε σε εμάς αλλά ούτε και σε ονόματα που στέκονταν εκεί ψηλά στο βάθρο των καλύτερων όπως ο Αλέκος Ασημακόπουλος, ο Γιάννης Τορέλλι, ο Παναγιώτης Αθανασιάδης και άλλοι να δοκιμάσουμε παρά λίγα μόνο μέτρα από το όνειρο. All we ever wanted was everything, all we ever got was cold που λέγανε και οι Bauhaus.
Όμως τα όνειρα έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα πως ενώ σταματούν απότομα και συχνά τα ξεχνάμε, κάποια στιγμή τα ξαναβλέπουμε διαφορετικά, μα τόσο ίδια.
Τον Ιούλιο του 2013, μετά από μια πανέμορφη πενταετία όμορφων αναρριχήσεων στις Άλπεις με σχοινοσυντρόφους απ΄το Βύρωνα μέχρι τα Χανιά, έστειλα ένα email λέγοντας στους φίλους πως για μένα το βουνό είχε τελειώσει. Λόγοι υγείας, προσωπικοί και οικογενειακοί ρίζωσαν μέσα μου την ανάγκη να σταματήσω αυτή την αναμέτρηση με το ρίσκο του βουνού που τόσο αγαπούσα.
Για δέκα χρόνια τα πιολέ μου έμειναν στην αποθήκη, σε ένα μισάνοιχτο κουτί να σκονίζονται. Μαζί τους σκονίζονταν και τα όνειρα: η Παταγονία, το Πακιστάν, η Αλάσκα... η Αλάσκα! Μέχρι που θάφτηκαν βαθιά μες στο κουτί με τα πιολέ και τα κραμπόν. Τα υπόλοιπα σίδερα τα πούλησα. Αυτά δεν μου πήγαινε η καρδιά.
Το χειμώνα του 2023 όμως, το κουτί είχε κάνει τον κύκλο του. Μια τυχαία ακολουθία όχι μόνο ευχάριστων γεγονότων οδήγησε στη συνάντησή μας με τον Χρήστο με προορισμό τον Γεροντόβραχο. Άπιαστο και κει το όνειρο αλλά ευκόλως προσβάσιμο. Και έκτοτε η σχοινοσυντροφιά έδεσε. Με πολλή αγάπη, σεβασμό αλλά και σκληρή δουλειά οι μηχανές πήραν μπρος. Δοκιμάστηκαν στα δύσκολα του Γεροντόβραχου, στα φιλόδοξα του Καρτερού, στα βιαστικά του Χριστάκη αλλά και στα αναπάντεχα της Σκοτεινής. Εν τω μεταξύ το κουτί είχε πλέον πάει στην ανακύκλωση, αλλά κάπου εκεί, σφηνωμένο στο antiboot των κραμπόν, είχε μαγκώσει το όνειρο και συνέχιζε να λάμπει μέσα από τη σκόνη.
Η αλήθεια είναι πως αυτά τα δέκα χρόνια αν με ρωτούσε κανείς “τι θα ήθελα να είχα κάνει πριν σταματήσω;” το μόνο απωθημένο που είχα, ήταν το Ουρλιαχτό. Και κάπως έτσι, τα σκονισμένα όνειρα του Μήτσου, οι ταπεινές φιλοδοξίες του Χρήστου και οι πόθοι του Σπύρου έσμιξαν μέσα απ' το κάλεσμα μια φωτογραφίας όπου η παγωμένη γραμμή του Ουρλιαχτού έκοβε στα δύο μια κατά τ' άλλα ξερή βόρεια ορθοπλαγιά.
Κηφισίας, Εθνική, Γέφυρα, Γιάννενα, Τσεπέλοβο... η Γκούρα!!! Γραμμές πόθοι κρέμονται δεξιά κι αριστερά στη βόρεια ορθοπλαγιά της, μέχρι τα ριζά του βουνού και μας βάζουν σε δίλημμα. Όχι και τόσο. Το μυαλό είναι καρφωμένο στη Τσούκα, παρόλο που ξέρουμε πως οι τρεις πρώτες σχοινιές είναι κάπως ξερές, ενώ εδώ στη Γκούρα όλα φαίνονται τόσο τέλεια.
Λίγος χωματόδρομος, παρκάρουμε, φορτώνουμε, εύκολη δίωρη πρόσβαση, άνετο μπιβουάκ στη βάση της ορθοπλαγιάς για να ξεκινήσουμε ξεκούραστοι, καλό φαί και ύπνος. Παρά την αγωνία που με ζώνει κάθε φορά πριν από μία διαδρομή, αυτή τη φορά κάπως καταφέρνω και κοιμάμαι. Το πρωί μαζεύουμε, αποθηκεύουμε τον εξοπλισμό του μπιβουάκ σε μια σπηλιά για να τον πάρουμε γυρνώντας -τρομάρα μας- και τα μάτια στραμμένα στη γραμμή.
Τις τρεις πρώτες ξερές, κάπως σαθρές και μέτρια ασφαλιζόμενες σχοινιές τις ανέλαβα εγώ. Απαιτητικό σκαρφάλωμα αν μη τι άλλο. Σταλιά προπόνησης στη υπόγα δεν πήγε τζάμπα. Άλλοτε μικρά τακάκια οριακά για το πιολέ, άλλοτε αρνητικά περάσματα και κάποια στιγμή στην τρίτη σχοινιά μια αρνητική σχισμοκαμινάδα από αυτές που δεν φτιάχτηκαν για να τις σκαρφαλώνεις χειμώνα μου ήπιαν το αίμα. Ο αργός ρυθμός των σχοινοσυντρόφων που ακολουθούσαν επιβεβαίωνε τη δυσκολία. Είχαν όμως γίνει και οι τρεις σχοινιές ελεύθερα. Να πούμε εδώ, πως ο συγχωρεμένος Γιάννης Τορέλλι, στην προσπάθειά του να την κάνει χειμώνα, είχε σε καλοκαιρινή του επανάληψη τοποθετήσει βύσματα στα τρία πρώτα ρελέ. Έκαναν διαφορά; έκαναν, σίγουρα. Θα έκαναν Τη διαφορά αν δεν υπήρχαν; Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, αλλά “το να λέει κανείς τη μισή αλήθεια είναι να λέει ψέματα” όπως έχει πει και ο μεγάλος Σλοβένος αλπινιστής Marko Prezelj, και η αλήθεια είναι πως μας βοήθησαν.
Από την τέταρτη σχοινιά και πάνω, τα ηνία πήρε ο Χρήστος. Ένας ταλαντούχος, σκληραγωγημένος και εντυπωσιακός αναρριχητής, ακούγοντας το βουβό ήχο των πιολέ του στον ζεσταμένο από τον νοτιά κάθετο πάγο αγκομαχάει επαναλαμβάνοντας “εγώ δεν ξέρω από τέτοια”. “Μπετό είναι, πάμε προσεκτικά”, τον καθησυχάζω. Με περίσσια θάρρους θα τελειώσει τα σχοινιά και θα φτιάξει το επόμενο ρελέ. Οι συνθήκες στα δέκα πρώτα μέτρα ήταν τόσο οριακές που ότι δεν σπάω εγώ σαν δεύτερος, το κατακρημνίζει ο Σπύρος που ακολουθεί. Φτάνω στο ρελέ, κοιτάζω τον Χρήστο και νιώθω μια παιδική χαρά που τον έχω σχοινοσύντροφο. Ο Σπύρος ακολουθεί ακούραστα. Από εκεί και πέρα, και ως το χαρακτηριστικό χωνί που σχηματίζεται στο κέντρο της ορθοπλαγιάς η γραμμή του πάγου είναι απλά ονειρική, παρόλο που οι δυνατότητες ασφάλισης που προσφέρει είναι περιορισμένες. Ο Χρήστος θα βάλει μια μόνο παγόβιδα -από τις 5 που είχαμε πάρει μαζί μας!Οι δυσκολίες δεν λείπουν. Μπροστά μας η Σούζα: μια τελευταία κάθετη γραμμή πάγου καταλήγει σε ένα σχεδόν αρνητικό ανασφάλιστο πέρασμα που είχε δημιουργηθεί από συσσωρευμένο χιόνι μέσα σε ένα δίεδρο. Τέλος των δυσκολιών... και αρχή του μαρτυρίου.
Αγώνας με το χρόνο που έχει κυλήσει τόσο γρήγορα όσο επίτασσαν οι δύσκολες πρώτες σχοινιές, ώστε να καλύψουμε όσα περισσότερα μέτρα μπορούμε από το χωνί και από την κόψη πριν νυχτώσει. Ο Χρήστος δεν διστάζει ούτε χρονοτριβεί. Άλλοτε με παράλληλη κίνηση και άλλοτε κάνοντας σχοινιές, κινούμαστε πλέον με τους φακούς πάνω στην κόψη, με τον Χρήστο να διαβάζει με μαεστρία τις δυσκολίες και το ευκολότερο δρομολόγιο προς την κορυφή. Εν τω μεταξύ το ανακοινωθέν μέτωπο έχει σχεδόν φτάσει. Ο νοτιάς λυσσομανάει. Τα τελευταία εκατό μέτρα κινούμαστε με βέστες – ο Σπύρος βέβαια δεν την έχει βγάλει ποτέ και μοιάζει πλέον με ξεπουπουλιασμένη χήνα. Φτάνοντας στην κόψη της κορυφογραμμής και αφού έχουμε αναγκαστεί να κάνουμε αρκετά απαιτητικά περάσματα ο αέρας με στρώνει χάμω δυο φορές και με αναγκάζει να πάω μπουσουλώντας ως τον Χρήστο που έχει ήδη βρει το σημείο από το οποίο θα κάνουμε ραπέλ.
Η κούραση, το άγχος και ο καιρός θα μας κάνουν να αμφιβάλλουμε κάποιες στιγμές για το αν κατεβαίνουμε σωστά. Ο Χρήστος δεν θυμάται να υπάρχουν δυο πενηντάρια ραπέλ και εγώ έχοντας μελετήσει την επιστροφή μόνο από φωτογραφίες δεν μπορώ να φανταστώ πού υπάρχουν τόσα πολλά κάθετα μέτρα! Η αγωνία μας όμως θα τελειώσει σύντομα με τη βοήθεια και της πυξίδας που επιβεβαιώνει το σωστό μας προσανατολισμό. Ένα καρφί, ένα καρύδι και ενάμιση πεντάμετρο κορδονέτο θα μας προσφέρουν την απαραίτητη ασφάλεια για να κατέβουμε μέσα από ένα σύμπλεγμα καμινάδων, απότομων πλαγιών και κάθετων βράχων. Λίγο ακόμα καταρρίχηση και φτάσαμε στην αρχή της ιστορίας μας.
Από εκεί, η επιστροφή επίπονη και από τις μεγαλύτερες στα ελληνικά βουνά. Ο Σπύρος θα μπει μπροστά και θα μας οδηγήσει σαν να 'χε μόλις ξυπνήσει, σε ένα μονοπάτι που συχνά τον χειμώνα γίνεται δυσεύρετο. Μετά από τρεις ώρες περπατήματος περίπου, ο συνδυασμός της βροχής που έχει ξεσπάσει και του γονάτου μου που έχει παραδώσει, με αναγκάζουν να αθετήσω την υπόσχεση να ξανακάνω κατευθείαν την πρόσβαση για να πάρω τον εξοπλισμό του μπιβουάκ. Ασθμαίνοντας και κουτσαίνοντας, φτάνω στο αμάξι μετά τους δυο σχοινοσυντρόφους μου που με έχουν φροντίσει κουβαλώντας πράγματα και απαλλάσσοντας με από τις τύψεις. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, κάνουμε ένα τσιγάρο και πέφτουμε ξεροί.
Έχουμε κυκλώσει το βουνό και κινούμαστε ασταμάτητα εδώ και είκοσι και βάλε ώρες. Είναι κοντά τέσσερις το πρωί.
Δυο, τρεις ώρες αργότερα ξυπνάμε ενώ η βροχή ακόμα δίνει τα ρέστα της. Αποφασίζουμε πως τα πράγματά μας θα μείνουν εκεί. Μια καλή δικαιολογία για να ξανάρθουμε άλλωστε. Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, κάθομαι στο πίσω κάθισμα και τους ακούω να μιλάνε για άσχετα πράγματα. Χαμογελάω αδιάκοπα και λέω μέσα μου: “Έχουμε κάνει το Ουρλιαχτό! Γιώργο, Αλέκο, Γιάννη, Σταμάτη, έχουμε κάνει το Ουρλιαχτό!” Χαμογελάω σαν μικρό παιδί. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Και τώρα; τι;
Υ.Γ. Μια ανάβαση, όποια κι αν είναι, αποτελεί σίγουρα μια επιτυχία αυτών που την καταφέρνουν. Σίγουρα σε αυτό το βαθμό δικαιούμαστε να είμαστε χαρούμενοι που σκαρφαλώσαμε το Ουρλιαχτό. Όμως το ιδιαίτερο βάρος αυτής της διαδρομής μας κάνει να νιώθουμε πως δεν είμασταν μόνοι. Με πρώτο τον Γιώργο Βουτυρόπουλο, ήσασταν όλοι εκεί μαζί μας. Κάπου στην άκρη ενός αόρατου σχοινιού σκαρφάλωνε ο Αλέκος, ο Γιάννης, ο Μπίλη, ο Γορίλας, ο Σταμ, ο Παναής. Και στα δύσκολα πατούσαμε στους ώμους τους και κάναμε ένα βήμα παραπέρα. Εμείς απλά τραβήξαμε την τελευταία χεριά του Εξκάλιμπερ. Σας ευχαριστώ.
Υ.Γ. 2. Ο Σπύρος ήταν μια τυχαία αλλά πολύ ευτυχής και ευχάριστη προσθήκη στη σχοινοσυντροφιά. Τα κάθετα όνειρα γίνονται άλλωστε ονειρότερα όταν τα μοιράζεσαι με νέους και νέες, όπως μας έμαθαν και εμάς οι παλιότεροι. Αρκεί να σπινθηρίζει το βλέμμα τους. Για αυτούς και αυτές, μαζί με έναν δικό τους, ανοίξαμε ένα παραθυράκι από όπου μπορούν να δουν τις δυνατότητές τους, να βάλουν στόχους, να ονειρευτούν ακόμα πιο μακριά. Σίγουρα σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, διάφοροι και διάφορες κάνουν διάφορα. Εδώ όμως, στο Βόρειο Τείχος, υπάρχουν διαμάντια. Αρκεί να σπινθηρίζει το βλέμμα σας.
inta diaolos einai toutos!
Re: New winter - season 2023-24
Συγχαρητήρια βετεράνοι. Απίστευτα πράγματα για εμάς τους παροπλισμένους... Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει κι επιτέλους έγινε. Μια ασήμαντη διόρθωση: δίπλα στο "Αλέκος" και στο "Γιάννης" δεν στέκει καλά το "Παναγιώτης", διαφορετικά θα έπρεπε να ήταν "Αλέξανδρος" και "Ιωάννης". Για όσους τον ξέρουν, το όνομα του γνωστού πάλαι ποτέ ορειβάτη από τις Κροκεές Λακωνίας είναι απλά Πάνος. Άντε, και του χρόνου στη Γκούρα σάς εύχομαι.
"Πολλὰ μὲν ἄλλα Νύμφαι κἠμὲ δίδαξαν ἀν᾽ ᾤρεα βουκολέοντα ἐσθλά." Π.Α.
Re: New winter - season 2023-24
Ναι αλλά στο τέλος του κειμένου είσαι Παναής
inta diaolos einai toutos!
Re: New winter - season 2023-24
Αν και καμιά σχέση με τη δυσκολία της διαδρομής σας μιας και εμείς είχαμε κάνει ένα διπλανό λούκι, σας καταλαβαίνω απόλυτα ως προς τα υπόλοιπα (κούραση, επιστροφή νύχτα κλπ). Όλη αυτή η ορθοπλαγιά είναι μαγική!
Re: New winter - season 2023-24
"Πρέπει να θέλεις να πιάσεις το φεγγάρι για να μπορέσεις να πιάσεις μια πυγολαμπίδα" John Steinbeck-Cup of gold. Μόνο που η δική σας πυγολαμπίδα λάμπει περισσότερο κι απ το φεγγάρι!
ΥΓ δεν ξεχνώ την προτροπή του Χρηστάκη να πάρουμε τα πράγματα..
ΥΓ δεν ξεχνώ την προτροπή του Χρηστάκη να πάρουμε τα πράγματα..
Re: New winter - season 2023-24
Και όμως, ακόμη και αυτόν τον χειρότερο χειμώνα, με τα λιγοστά χιόνια και τη ζέστη, γίνονται μπόλικα πράγματα στις ορθοπλαγιές, απόδειξη ότι δεν είναι οι συνθήκες, είναι η θέληση. Ο Παρνασσός που φέτος σκαρφαλωθηκε, όσο ποτέ άλλοτε, προτιμήθηκε και αυτό το Σκ, με τα πιο δραστήρια παιδιά του αλπινιστικου να βαρανε το Ουράνιο τόξο και μια από τις σπάνιες επαναλήψεις στο Κουτί της Πανδώρας (Κυριακού Τσαγιαννίδης). Έτσι γίνεται άμα φτιάχνονται καλές παρέες. Μπράβο παίδες!
wu