Μάθημα πτώσεων με κραμπόν;
Posted: 12 Feb 2016 21:29
Καλή η κίνηση να ανοιχτεί αυτή η κατηγορία στο routes.
Βέβαια, καλό θα ήταν να μην περιοριστεί μόνο στην αναφορά των ατυχημάτων, αλλά και των κακών πρακτικών και των παρολίγο ατυχημάτων. ‘Ολων αυτών των πραγμάτων που σκέφτεσαι «κοίτα να δεις τι έγινε τώρα και τη γλυτώσαμε» και το λες και σε 2 κολλητούς σου και μέχρι εκεί. Δεν ακούει κανείς τίποτα παραπέρα.
Επειδή λοιπόν η αναρρίχηση δυστυχώς δεν συγχωρεί πολλά λάθη, καλό θα ήταν να μαθαίνουμε όλοι από τα λάθη όλων και να προσέχουμε να μην την ξαναπατήσουμε.
Πόσοι θα μπορούσαν για παράδειγμα να φανταστούν ότι μπορεί κανείς να αλλάξει τους ιμάντες από τα σετάκια και να περάσει τους νέους ιμάντες λάθος, μόνο απο τα λαστιχάκια; Το μάθαμε δυστυχώς από τον θάνατο του Tito Traversa. Αν το παιδί δεν είχε σκοτωθεί ούτε που θα το είχε ακούσει ποτέ κανεις..
Επίσης, το σωστό θα ήταν να γίνεται και ανάλυση όλων των περιστατικών. Ευτυχώς δεν έχουμε πολλά θανατηφόρα ατυχήματα στην Ελλάδα και πιστέυω ότι θα μπορούσε να γίνεται κάποια επίσημη αναφορά από την ΕΟΟΑ, τουλάχιστον για τα θανατηφόρα, αντί για μια απλή καταγραφή ονόμαστος και ημερομηνίας. Για το καλοκαίρι που σκοτώθηκε ο Δημήτρης στον Όλυμπο ακούστηκαν διάφορες εκδοχές του τι συνέβη και καμία ανάλυση του ατυχήματος. Πώς θα αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά αν δεν αναλυθούν;
Σχετική συζήτηση είχε γίνει και τότε εδώ:
http://www.routes.gr/Community/viewtopi ... F%82#p8721
Θεωρώ επίσης υποχρέωση των εκπαιδευτών να αναφέρουν και καταγράφουν όλα τα ατυχήματα και παρολίγον ατυχήματα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των σχολών ώστε να δημιουργείται βάση δεδομέων για τα πιο συχνά λάθη μαθητών και να διδάσκεται ως μάθημα σε όλους τους μελλοντικούς βοηθούς και εκπαιδευτές.
Και αν δεν σκοπέυει η ΕΟΟΑ να φτιάξει μια σχετική πλατφόρμα στο site της, γιατί να μην ξεκινήσει μια πρώτη κίνηση από εδώ μέσα;
Και ξεκινώ τη συζήτηση, με αφορμή ένα ατύχημα που έγινε στην Δίρφη το Σάββατο που μας πέρασε, σε σχολή αρχαρίων ορειβασίας. Και θα ήθελα να ακούσω από τους εκπαιδευτές κυρίως τις απόψεις τους σχετικά με το πώς θα έπρεπε να γίνεται το μάθημα ανάσχεσης πτώσης.
Στη δική μου τη σχολή ορειβασίας, αφού βρήκαμε παγωμένα χιόνια και κάναμε κραμπονάζ, μας είχαν πει να βγάλουμε τα κραμπόν για να κάνουμε μάθημα πτώσεων.
Μπορώ να σκεφτώ πολλούς λόγους γιατί να πρέπει να βγάλει κάποιος τα κραμπόν για να κάνει μάθημα: Να μην καρφώσει τον εαυτό του, κανέναν από τους τριγύρω ή τον εκπαιδευτή που σποτάρει από κάτω, να μην σκίσει τα ρούχα του, και κυρίως, αφού ΔΕΝ γνωρίζει ακόμα να πέφτει, να μην ακουμπήσει τα κραμπόν στο χιόνι και απογειωθεί με άγνωστη κατάληξη του πώς και τι θα πρωτοχτυπήσει.
Αντιθέτως, δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν λόγο γιατί να πρέπει να μείνει ένας αρχάριος μαθητής με κραμπόν στα πόδια για ένα τέτοιο μάθημα.
Και αναρωτιέμαι, πώς γίνεται ένας εκπαιδευτής να βάζει μαθητές που έχουν βάλει κραμπόν 1η φορά στη ζωή τους 10 λεπτά πριν, να κάνουν «μάθημα ανάσχεσης πτώσης» με τα κραμπόν; Σε τι μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό; Πού ξεκινά και πού τελειώνει η ευθύνη του εκπαιδευτή σε ένα τέτοιο ατύχημα;
Για την ιστορία, το μάθημα κατέληξε με ένα άτομο με σπασμένη κνήμη και περόνη, χειρουργείο 5 ωρών και βίδες, πλάκες τιτανίου. 6 εβδομάδες γύψο και τουλάχιστον άλλες τόσες φυσιοθεραπεία.
Βέβαια, καλό θα ήταν να μην περιοριστεί μόνο στην αναφορά των ατυχημάτων, αλλά και των κακών πρακτικών και των παρολίγο ατυχημάτων. ‘Ολων αυτών των πραγμάτων που σκέφτεσαι «κοίτα να δεις τι έγινε τώρα και τη γλυτώσαμε» και το λες και σε 2 κολλητούς σου και μέχρι εκεί. Δεν ακούει κανείς τίποτα παραπέρα.
Επειδή λοιπόν η αναρρίχηση δυστυχώς δεν συγχωρεί πολλά λάθη, καλό θα ήταν να μαθαίνουμε όλοι από τα λάθη όλων και να προσέχουμε να μην την ξαναπατήσουμε.
Πόσοι θα μπορούσαν για παράδειγμα να φανταστούν ότι μπορεί κανείς να αλλάξει τους ιμάντες από τα σετάκια και να περάσει τους νέους ιμάντες λάθος, μόνο απο τα λαστιχάκια; Το μάθαμε δυστυχώς από τον θάνατο του Tito Traversa. Αν το παιδί δεν είχε σκοτωθεί ούτε που θα το είχε ακούσει ποτέ κανεις..
Επίσης, το σωστό θα ήταν να γίνεται και ανάλυση όλων των περιστατικών. Ευτυχώς δεν έχουμε πολλά θανατηφόρα ατυχήματα στην Ελλάδα και πιστέυω ότι θα μπορούσε να γίνεται κάποια επίσημη αναφορά από την ΕΟΟΑ, τουλάχιστον για τα θανατηφόρα, αντί για μια απλή καταγραφή ονόμαστος και ημερομηνίας. Για το καλοκαίρι που σκοτώθηκε ο Δημήτρης στον Όλυμπο ακούστηκαν διάφορες εκδοχές του τι συνέβη και καμία ανάλυση του ατυχήματος. Πώς θα αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά αν δεν αναλυθούν;
Σχετική συζήτηση είχε γίνει και τότε εδώ:
http://www.routes.gr/Community/viewtopi ... F%82#p8721
Θεωρώ επίσης υποχρέωση των εκπαιδευτών να αναφέρουν και καταγράφουν όλα τα ατυχήματα και παρολίγον ατυχήματα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των σχολών ώστε να δημιουργείται βάση δεδομέων για τα πιο συχνά λάθη μαθητών και να διδάσκεται ως μάθημα σε όλους τους μελλοντικούς βοηθούς και εκπαιδευτές.
Και αν δεν σκοπέυει η ΕΟΟΑ να φτιάξει μια σχετική πλατφόρμα στο site της, γιατί να μην ξεκινήσει μια πρώτη κίνηση από εδώ μέσα;
Και ξεκινώ τη συζήτηση, με αφορμή ένα ατύχημα που έγινε στην Δίρφη το Σάββατο που μας πέρασε, σε σχολή αρχαρίων ορειβασίας. Και θα ήθελα να ακούσω από τους εκπαιδευτές κυρίως τις απόψεις τους σχετικά με το πώς θα έπρεπε να γίνεται το μάθημα ανάσχεσης πτώσης.
Στη δική μου τη σχολή ορειβασίας, αφού βρήκαμε παγωμένα χιόνια και κάναμε κραμπονάζ, μας είχαν πει να βγάλουμε τα κραμπόν για να κάνουμε μάθημα πτώσεων.
Μπορώ να σκεφτώ πολλούς λόγους γιατί να πρέπει να βγάλει κάποιος τα κραμπόν για να κάνει μάθημα: Να μην καρφώσει τον εαυτό του, κανέναν από τους τριγύρω ή τον εκπαιδευτή που σποτάρει από κάτω, να μην σκίσει τα ρούχα του, και κυρίως, αφού ΔΕΝ γνωρίζει ακόμα να πέφτει, να μην ακουμπήσει τα κραμπόν στο χιόνι και απογειωθεί με άγνωστη κατάληξη του πώς και τι θα πρωτοχτυπήσει.
Αντιθέτως, δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν λόγο γιατί να πρέπει να μείνει ένας αρχάριος μαθητής με κραμπόν στα πόδια για ένα τέτοιο μάθημα.
Και αναρωτιέμαι, πώς γίνεται ένας εκπαιδευτής να βάζει μαθητές που έχουν βάλει κραμπόν 1η φορά στη ζωή τους 10 λεπτά πριν, να κάνουν «μάθημα ανάσχεσης πτώσης» με τα κραμπόν; Σε τι μπορεί να εξυπηρετήσει αυτό; Πού ξεκινά και πού τελειώνει η ευθύνη του εκπαιδευτή σε ένα τέτοιο ατύχημα;
Για την ιστορία, το μάθημα κατέληξε με ένα άτομο με σπασμένη κνήμη και περόνη, χειρουργείο 5 ωρών και βίδες, πλάκες τιτανίου. 6 εβδομάδες γύψο και τουλάχιστον άλλες τόσες φυσιοθεραπεία.